اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
لا حول ولا قوة الا بالله العلی العظیم.
بخش دهم: حضرت لقمان ع
پیش گفتار
از آغاز تا این جا به شرح حال رسالت دو پیامبر اولواالعزم الاهیِ تشریعی یعنی حضرت نوح ع و حضرت ابراهیم ع و چند رسول تبلیغی خداوند که هر یک برای اقوام خود برانگیخته شدند تا آیات خدا را برای مردم " قوم " خود بخوانند تا از فساد روی زمین اعم از بت پرستی، فحشا، مغرور شدن به قدرت خود که خداوند بدانان داده بود، کم فروشی و ... دست بردارند و با ایمان به خدا و تقوای الاهی و انجام کارهای شایسته به اصلاح امور روی زمین بپردازند و به این طریق نیز سعادت دنیایی و آخرتی خود را نیز به لطف حضرتش تامین نمایند؛ اما بیشترشان بر کفر و شرک و تکذیب آیات و رسولان خدا و فساد روی زمین باقی ماندند و لذا بدین خاطر مورد خشم خدا در دنیا قرار گرفتند و نابود شدند و خداوند؛ قومی دیگر را به جای آنان آورد. والبته که بالاخره روزی هم که تنها خداوند بدان آگاه است به سوی او برای حساب و کتاب و دیدن نتیجه ی اعمال باز خواهند گشت ، که البته این بازگشت و حساب و کتاب برای همه ی نوع بشر یا انسان است. اما نکته ی دیگر اینکه در این میان تنها این رسولان خدا و مومنین با آنها بودند که به لطف و رحمت الاهی از عذابهای نازل و واقع شده بر آن اقوام گناهگار نجات یافتند.
حال در این بخش آهنگ و قصد بر این است تا همچنان با لطف و عنایت الاهی که ان شاءالله مستمر و بیش از پیش باشد[1]؛ چرا که بایسته است فقط امیدها به رحمت الاهی باشد و نه جز آن، خواه اعمال صالح باشند که از صالح بودن آن تنها خداوند آگاه است، و خواه مردم؛ به شرح حال برگزیده ای دیگر از برگزیدگان خدای یکتا پرداخته شود که به او از سوی " خدای حکیم "؛ " حکمت " داده شد، که همانا او حضرت لقمان ع می باشد که همانطور که ان شاءالله در گفتارهای آتی از این بخش بدان اشاره خواهد گردید؛ رسالت آن حضرت نه مرتبط با قومش، که مرتبط با " فرزندش " به عنوان عضوی از خانواده اش بوده است. خیلی فشرده اینکه لازم است همین بخش از رسالت که می شود گفت به نوعی حکمت این سوره نیز هست؛ " الگویی " برای همه ی مومنین باشد تا والدین و به ویژه پدران وظیفه و " تکلیف " خود را در قبال فرزندان خود به عنوان یک حق از " حقوق " آنان که بر عهده شان است بدانند، و بدانند که به طریق اولی هر پدری با تأسی از لقمان ع ، رسالتی مهم در قبال فرزندان خود دارد و این آیات در قالب پندهای آن حضرت به فرزندش، بسیار راهگشا و عین هدایت است که به تبع از آن و مکمل اقدام خانواده می شود گفت چون موضوع آموزش فرزندان برای درست تربیت شدن به لحاظ دینی و اخلاقی است؛ پس می تواند بدون شک چراغ راهی برای دبیران در این راه و رسیدن به رستگاری باشد. به هر جهت باید دانست و اذعان کرد که این هماهنگی نظری و عملی بین تمام عناصر آموزشی در امور تربیتی و علمی یک جامعه از خانه گرفته تا محیط های درسی و محیط زندگی با سایر گروههاست که می تواند در کمال و پیشرفت افراد موثر باشد ، در غیر اینصورت اگر بر خلاف این باشد و یک عنصر با دیگری اعم از نظر یا عمل همخوانی و سازگاری نداشته باشد؛ نتیجه ی مطلوب حاصل نخواهد شد. برای نمونه می توان گفت یک کودک زمانی بر اساس فطرتش ، در خانه و دیگر محیط های زندگی پیرامون خود؛ راستگو پرورش می یابد و راستگو می ماند و بخشی از شخصیتش اینگونه شکل می گیرد، که این عناصر همه ، علاوه بر تاکید و ترویجِ راستگویی، از منظر عمل نیز راستگو باشند و ...
[1] - که البته ایمان دارم برخورداری از عنایت الاهی در دنیا تا زمانی است که آدمی زنده باشد و بتواند از اسباب داده شده توسط خداوند به او پیروی و استفاده نماید. که برخورداری از رحمت بی منتهای الاهی در آخرت؛ آرزوی هر کسی است اما پس از مرگ، دیگر زمان هیچ فعالیتی نیست و این هست تا همه به سوی خدای یکتا برای حساب و کتاب و ... برگردند. پس باید قدر فرصت ها و الطاف الاهی بر خود را بدانیم. آمین یا رب العالمین.
