گفتار پنجم : نتیجه گیری پایانی 

   با توجه به مطالب بالا روشن می شود که خدای یکتا، آفریننده و بازگشت دهنده ی هر چیزی به سوی خود و زنده کننده دوباره ی جن و انس در رستاخیز برای حساب و کتاب و ... است که از جمله ی این آفریده ها انسان است که معنایی اعم از بشر و آدم و بنی آدم که در طول آن هستند دارد، و دشمن انسان؛ همانا شیطان و گروه او هستند و این دشمنی از زمان آفرینش آدم به عنوان اولین برگزیده ی خدا از جنس انسان و بشر با نافرمانی از دستور خدا مبنی بر سجده بر آدم شروع و باعث هبوط او و همسرش یعنی آدم و حوا از بهشت به زمین شد و پس از آن هم  ابلیس همانگونه که به ذات اقدس الاهی سوگند خورده و تا قیامت هم از خدا مهلت گرفته؛ همراه با یارانش که از جنس جن می باشند به گمراهی انسان ادامه داده و خواهد داد، و طریق او در این راه این است که آنقدر وسوسه می کند و گمان و ظن خود را برای بنی آدم می آراید و راست جلوه می دهد که بسیاری از مردم به جز اندکی از گروه مومنین فریب او را می خورند و پیروی اش را می کنند که خدای یکتا دلیل این امر را ایمان نیارودن به آخرت بیان فرموده است. در واقع همانطور که پیشتر گذشت شیطان هیچ تسلطی بر انسان نداشته و ندارد و این گمراهی ها به خاطر همان پیروی وسوسه های شیطان را کردن و به وعده های باطل و پوچ او گوش دادن و دل خوش کردن است:« و لقد صدق علیهم ابلیس ظنه فأتبعوه الا فریقا من المؤمنین[1]. و ما کان له علیهم من سلطان الا لنعلم من یؤمن بالآخرة ممن هو منها فی شک[2] ^ق و ربک علی کل شیءٍ حفیظ. (20-21 سبا) » . که البته خدای یکتا جایگاه شیطان و پیروان او را دوزخ می داند: « و برزت الجحیم للغاوین. و قیل لهم أین ما کنتم تعبدون. من دون الله هل ینصرونکم أو ینتصرون. فکبکبوا فیها هم والغاوُن. و جنود ابلیس اجمعون. قالوا و هم فیها یختصمون. تالله ان کنا لفی ضلال مبین. اذ نسویکم برب العالمین. و ما اضلنا الا المجرمون. فما لنا من شافعین. ولا صدیق حمیم. فلو ان لنا کرة فنکون من المؤمنین. ان فی ذالک لآیة ^ص و ما کان اکثرهم مؤمنین. و ان ربک لهو العزیز الرحیم. (91-104 شعرا) » .

  به هر جهت انسان باید به چند و چون آفرینش خود و هدف از این آفرینش بنگرد و راه یکتاپرستی را بپوید و از تکذیب آیات خداوند و یا اعراض از آنها بپرهیزد و بداند که روزی پس از مرگ دوباره محشور خواهد شد بدون اینکه ارحام و اولاد بتوانند برای کسی در آن روز سودی داشته باشند : « لن تنفعکم ارحامکم و لا اولادکم ^ج یوم القیامة یفصل بینکم ^ج والله بما تعملون بصیر. (3 ممتحنه) » . و ... که همانا خدای یگانه در جای جای قرآن به این امر یعنی آفرینش انسان اشاره فرموده است، که مواردی در بالا ذکر شد و در اینجا نیز به معدودی اشاره می شود:« الذی احسن کل شیءٍ خلقه ^ص و بدأ خلق الانسان من طین[3]. ثم جعل نسله من سلالة من ماء مهین[4]. ثم سوّاه و نفخ فیه من روحه ^ص و جعل لکم السمع و الابصار و الافئدة ^ج قلیلا ما تشکرون. (7-9 سجده) » . // « هو الذی خلقکم من تراب ثم من نطفة ثم من علقة ثم یخرجکم طفلا ثم لتبلغوا اشدکم ثم لتکونوا شیوخا ^ج و منکم من یتوفی من قبل ^ص و لتبلغوا اجلا مسمی و لعلکم تعقلون. (67 غافر ) » . خدایی که بهترین آفرییندگان است « و لقد خلقنا الانسان من سلالة من طین. ثم جعلناه نطفة فی قرار مکین. ثم خلقنا النطفة علقة فخلقنا العلقة مضغة فخلقنا المضغة عظاماً فکسونا العظام لحما ثم انشأناه خلقاً آخر ^ج فتبارک الله احسن الخالقین. ( 12-14 مومنون )» . و باز به عنوان آدم و بنی آدم یعنی مصداقی از بشر که وقتی خدای یکتا و دانا اسماء را به او یعنی آدم آموخت و سپس بر فرشتگان هم عرضه کرد و ... بنابراین شایسته ی این شد که آنان یعنی فرشتگان بر او و صد البته به خاطر دمیده شدن روح خداوندی در وی؛ سجده کنند، امری که پیشتر بر اساس آیات الاهی و به ویژه آیه ی 31 بقره بدان اشاره گردید.

   و نکته ی دیگر اینکه انسان باز باید بداند که این ایمان و انجام کارهای شایسته به همراه تقوای الاهی است که او را از زیانکاری باز می دارد و به سوی حق راهنمایی اش می کند و از رستگاران در دو گیتی به یاری حضرت حق جل عظمته قرار می دهد و نه جز آن. مقولاتی که در متن بحث بدانها اشاره ای گردید و جهت پی بردن هر چه بیشتر به امر بایسته است که به آیات قرآن برای دانستن تاثیرات ایمان و عمل صالح و نیز تقوا در دو سرا مراجعه گردد. و البته دانستن این نکته که انسان تا زمانی معین آفریده شده و پس از مرگ به سوی خدا باز خواهد گشت. خدایی که نه تنها از آنچه مردم انجام می دهند ناآگاه نیست بلکه به آنچه که در هفت آسمان آفریده نیز آگاه است و از این لحاظ می باشد که جزا اعمال هر کس را می دهد : « ... ثم انکم بعد ذالک لمیتون. ثم إنکم یوم القیامة تبعثون. و لقد خلقنا فوقکم سبع طرائق و ما کنا عن الخلق غافلین. (15-17 مومنون ) » . //   « هو الذی خلقکم من طین ثم فضی اجلا ^ص و اجل مسمی عنده ^ص ثم انتم تمترون. و هو الله فی السماوات و فی الارض یعلم سرکم و جهرکم و یعلم ما تکسبون. (2-3 انعام با توجه به آیات 1-12 ) » .   که همانا خدای یکتا دو گروه ؛ 1) مومن و کننده ی کارهای شایسته را با 2) مفسدین و تباهکاران روی زمین و نیز 3) پرهیزگاران را همانند 4) گناهکاران؛ یکسان و برابر قرار نداده است و نمی دهد و این امری است که باید یادآور و پایبند بدان بود اگر در پی راهنمایی شدن به سوی خدا و رستگاری از سوی او هستیم: « أم نجعل الذین آمنوا و عملوا الصالحات کالمفسدین فی الارض أم نجعل المتقین کالفجار. ( 28 صاد ) » . و این بدان معناست که سرانجام کار این دو گروه نیز در سرای دیگر با هم یکی نیست؛ مومنین و کنندگان کارهای شایسته به بهشت می روند در حالی که فساد کنندگان روی زمین به دوزخ می روند و راه گریز و برون شدی هم برایشان از آن نمی باشد : « أفمن کان مؤمنا کمن کان فاسقا ^ج لا یستوون. اما الذین آمنوا و عملوا الصالحات فلهم جنات المأوی نزلا بما کانوا یعملون. و اما الذین فسقوا فمأواهم النار ^ص کلما ارادوا ان یخرجوا منها اعیدوا فیها و قیل لهم ذوقوا عذاب الناز الذی کنتم به تکذبون.( 18-20 سجده ) » . که البته باید دانست که در این سرا هم این دو گروه به لحاظ زندگی و مرگ شرایط و وضعیت برابری ندارند و هر کس که چنین بینگارد، همانا حکم بدی کرده است : « أم حسب الذین اجترحوا السیئات ان نجعلهم کالذین آمنوا و عملوا الصالحات سواءً محیاهم و مماتهم ^ج ساء ما یحکمون. ( 21 جاثیه ) » .

     و مورد دیگر اینکه او باید بداند که همانطور که آدم سرآغاز برگزیدن از جنس انسان و بشر بود و نسل او بنی آدمند؛ پس پسندیده شدن و برگزیده شدن و برانگیخته شدن رسولان از میان بشر برای ابلاغ و خواندن آیات الاهی که همه در قرآن کریم آمده، به همنوعان از قوم و قبیله و امت آن رسولان از سنن الاهی[5] است و همانطور که گذشت او نه تنها از میان فرشتگان که از میان انسان نیز رسولانی را برایشان بر می گزیند: « شرع لکم من الدین ما وصی به نوحاً و الذی اوحینا الیک و ما وصینا به ابراهیم و موسی و عیسی ^ص ان اقیموا الدین و لا تتفرقوا فیه ^ج کبر علی المشرکین ما تدعوهم الیه ^ج الله یجتبی الیه من یشاء و یهدی الیه من ینیب[6]. (13 شورا ) » .؛ همانگونه که از میان جن و انس رسولانی را از میانشان برایشان برانگیخته.[7]

   و دیگر اینکه مردم باید بدانند که گرامی ترین آنان نزد خداوند یکتا همانا پرهیزگارترین آنهاست و نه انتساب به یک قوم یا طایفه یا رنگ و نژاد خاص و ... به عبارت دیگر خدای یکتا مردم را با این همه قبیله و ملت و نژاد و ... برای شناخت یکدیگر آفریده و قرار داده است و نه برای دشمنی با یکدیگر : « یا ایهاالناس انا خلقناکم من ذکر و انثی و جعلناکم شعوباً و قبائل لتعارفوا ^ج ان اکرمکم عندالله اتقاکم ^ج ان الله غلیم خبیر. ( 13 حجرات ) » .  

   و نکته ی پایانی اینکه مردم و مومنین بدانند که تنها این قرآن است که می تواند به راه راست و حق راهنمایی شان کند و نه جز آن و البته که شرط آن " پرهیزگاری با ویژگی های مربوطه " است : « بسم الله الرحمن الرحیم. الم. ذالک الکتاب لا ریب فیه هدی للمتقین. ( 1-2 بقره با توجه به آیات 3-5 ) ». کتابی که بدون هیچ تردیدی از جانب خداست و نه غیر او، چرا که نه افترا است و نه اینکه هیچ اختلافی در آن است: « و ما کان هذا القرآن ان یفتری من دون الله ولکن تصدیق الذی بین یدیه و تفصیل الکتاب لا ریب فیه من رب العالمین. ام یقولون افتریه ^ص قل فأتوا بسورة مثله و ادعوا من استطتعتم من دون الله ان کنتم صادقین. ( 37-38 یونس با توجه به آیات 31-44 )  » .  // « أفلا یتدبرون القرآن ج ولو کان من عند غیر الله لوجدوا فیه اختلافاً کثیرا. (82 نساء ) ». و اگر جن و انس جمع شوند نمی توانند مانند آن را بیاورند:‌« قل لئن اجتمعت الانس و الجن علی ان یأتوا بمثل هذا القرآن لا یأتون بمثله ولو کان بعضهم لبعض ظهیرا. و لقد صرفنا للناس فی هذا القرآن من کل مثل فأبی اکثر الناس الا کفورا. (88-89 اسرا) » . و بنابراین باید بدان تمسک جست تا به راه راست هدایت شد، همانگونه که خدای یکتا به پیامبر خاتم اینگونه دستور داده است و قرآن را برای او و قومش یک ذکر دانسته است که پیرامونش بزودی خواهد پرسید که با آن چه کردند ؟ آیات مهجورش کردند یا از آن اعراض کردند و ...؟ :« فاستمسک بالذی اوحی الیک ^ص انک علی صراط مستقیم. و انه لذکر لک و لقومک و سوف تسئلون. ( 43-44 زخرف) ». چرا که قرآن بدون هیچ تردیدی سخن خداوند یگانه است و هز گز برای سخنان راست و پاکیزه ی خداوندی هیچ پایانی نیست و بنابراین این بخش از گفتار با سخن سراسر حق خداوندی به پایان برده می شود. امید آنکه موثر اثر باشد. آمین یا رب العالمین :« قل لو کان البحر مداد لکلمات ربی لنفد البحر قبل ان تنفد کلمات ربی و لو جئنا بمثله مددا. ( 109 کهف ) [8]» .

                                                                                                                   پایان                                         والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.                                   

5/ اردیبهشت/1396 مصادف با 27 رجب 1438 سالروز مبعث و بر انگیخته شدن حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی ص به رسالت و نبوت . که جا دارد این روز خجسته شادباش گفته شود.

    سپاس بیکران خدای یکتا را که باز توفیقی دیگر در جهت گسترش معارف دینش بر اساس آیات کتابش قرآن کریم عطا فرمود. امید اینکه بر دانش ما بیش از پیش بیفزاید و به راه راست راهنمایی مان کند. و با تشکر از دعاهای خیر پدر و مادرم و شکیبایی همسر و فرزندانم برای به سر انجام رسیدن این بخش از بحث تحت نام برگزیدگان خداوند یکتا . ان شاء الله که مفید فایده واقع گردد. آمین یا رب العالمین.