ت/ 10 ) آیات سوره ی احزاب و تحریم و فتح در این زمینه:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم.یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ اتَّقِ اللَّهَ وَلا تُطِعِ الْکَافِرِینَ وَالْمُنَافِقِینَ إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلِیمًا حَکِیمًا (1)وَاتَّبِعْ مَا یُوحَى إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ إِنَّ اللَّهَ کَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا (2)وَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ وَکِیلا (3 احزاب) .

    این آیات کریمه خطاب به پیامبر مکرم اسلام است مبنی بر اینکه فرمان کفار و منافقین را نبرد و اطاعت آنان را ننماید و بداند که خداوند، دانای درستکردار است؛ بلکه او لازم است پیروی آنچه را بنماید که به او وحی می شود و نیز بداند که خدا به آنچه انجام میدهند داناست. و دیگر اینکه بر خدا تکیه و توکل نماید که وکالت او در امور بس است.

   نتیجه ی این آیات اینکه مومنین نیز باید برابر دستور خداوند در این رابطه به پیش بروند، یعنی فقط پیروی آیات قرآن را بنمایند و بر خدا تکیه کنند و فرمانبر کفار و منافقین نباشند و بدانند که خداوند دانای درستکردار به همه ی گفتار و رفتارهایشان دانش دارد و هر کس بار خود را بر خواهد داشت.   

   و بدینگونه است در این رابطه آیه ی 48 احزاب: وَلا تُطِعِ الْکَافِرِینَ وَالْمُنَافِقِینَ وَدَعْ أَذَاهُمْ وَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ وَکِیلا (48) . 

« مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلا (23)لِیَجْزِیَ اللَّهُ الصَّادِقِینَ بِصِدْقِهِمْ وَیُعَذِّبَ الْمُنَافِقِینَ إِنْ شَاءَ أَوْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ کَانَ غَفُورًا رَحِیمًا (24 احزاب)».

 این آیات کریمه میرساند مومنینی که به راستی بر عهد خود با خداوند باقی ماندند؛ پاداش الاهی خواهند گرفت اما منافقین به خاطر عدم صداقت در پایبندی به عهد خداوند، یا مورد عذاب او واقع خواهند شد و یا توبه شان از جانب حضرتش پذیرفته خواهد شد.

 البته آنچه مرتبط با مبحث مربوطه که شرح آن برابر آیات سوره ی توبه گذشت؛ اینکه باید افزوده شود که آیات 9-12 سوره احزاب به اینکه این گروه در جنگ احزاب هم در جهت تضعیف روحیه و ایمان مومنین برابر ویژگی شان می کوشیدند اشاره و تصریح دارد: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ جَاءَتْکُمْ جُنُودٌ فَأَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ رِیحًا وَجُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا وَکَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرًا (9)إِذْ جَاءُوکُمْ مِنْ فَوْقِکُمْ وَمِنْ أَسْفَلَ مِنْکُمْ وَإِذْ زَاغَتِ الأبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا (10)هُنَالِکَ ابْتُلِیَ الْمُؤْمِنُونَ وَزُلْزِلُوا زِلْزَالا شَدِیدًا (11)وَإِذْ یَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ إِلا غُرُورًا (12 احزاب) با توجه به آیات 13-20 .

 نکته ی دیگر آن هم با توجه به آیه ی 73 سوره ی توبه مبنی بر امر شدن پیامبر ص به کارزار با منافقین و کفار و البته به عنوان یک دلیل دیگر بر چرایی این حکم خداوندی[1] اینکه؛ آیات 60-62 سوره ی احزاب به ویژگی دیگر منافقین اشاره دارد مبنی بر اینکه در دلهای این گروه مرضی بوده است که در مدینه دل و قلب اهل ایمان را هراسان می کرده اند. به عبارت دیگر این امر از دیگر خصوصیات منافقین بوده است: لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْمُرْجِفُونَ فِی الْمَدِینَةِ لَنُغْرِیَنَّکَ بِهِمْ ثُمَّ لا یُجَاوِرُونَکَ فِیهَا إِلا قَلِیلا (60)مَلْعُونِینَ أَیْنَمَا ثُقِفُوا أُخِذُوا وَقُتِّلُوا تَقْتِیلا (61)سُنَّةَ اللَّهِ فِی الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِیلا (62 احزاب).

 و بدینگونه است در این رابطه آیه ی 9 سوره تحریم با توجه به آیات 6-12 همین سوره. یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ جَاهِدِ الْکُفَّارَ وَالْمُنَافِقِینَ وَاغْلُظْ عَلَیْهِمْ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ  (9 تحریم) .

« یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلا سَدِیدًا (70)یُصْلِحْ لَکُمْ أَعْمَالَکُمْ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَمَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِیمًا (71)إِنَّا عَرَضْنَا الأمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَیْنَ أَنْ یَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الإنْسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولا (72)لِیُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنَافِقِینَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِکِینَ وَالْمُشْرِکَاتِ وَیَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا (73 احزاب)» این آیات کریمه می رساند که اصلاح امور مومنین و آمرزش گناهانشان از سوی خداوند یگانه در پیشه کردن « تقوی الله » و گفتن سخن استوار است و البته اینکه فرمان خدا و فرستاده اش را ببرند و بدانند که اگر پیروی قرآن را که عرض امانتی از جانب خدا برای انسان بوده را بنمایند؛ پس خداوند هم توبه را از آنان می پذیرد که همانا او بسیار آمرزنده ی مهربان است.و همینطور افزون بر این بدانند که او منافقین و مشرکین را عذاب خواهد کرد.

    پس نتیجه اینکه مومنین باید تنها پیروی قرآن را بنمایند و نه کسی یا کلامی یا کتابی جز آن را.

   و بدینگونه است در این رابطه آیه ی 6 سوره ی فتح با توجه به آیات 1-7 آن : وَیُعَذِّبَ الْمُنَافِقِینَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِکِینَ وَالْمُشْرِکَاتِ الظَّانِّینَ بِاللَّهِ ظَنَّ السَّوْءِ عَلَیْهِمْ دَائِرَةُ السَّوْءِ وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَلَعَنَهُمْ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَهَنَّمَ وَسَاءَتْ مَصِیرًا (6 فتح) .

ث /10 ) آیات سوره ی حدید در این زمینه:

« یَوْمَ تَرَى الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ یَسْعَى نُورُهُمْ بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَبِأَیْمَانِهِمْ بُشْرَاکُمُ الْیَوْمَ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الأنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ (12) یَوْمَ یَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِینَ آمَنُوا انْظُرُونَا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِکُمْ قِیلَ ارْجِعُوا وَرَاءَکُمْ فَالْتَمِسُوا نُورًا فَضُرِبَ بَیْنَهُمْ بِسُورٍ لَهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِیهِ الرَّحْمَةُ وَظَاهِرُهُ مِنْ قِبَلِهِ الْعَذَابُ (13) یُنَادُونَهُمْ أَلَمْ نَکُنْ مَعَکُمْ قَالُوا بَلَى وَلَکِنَّکُمْ فَتَنْتُمْ أَنْفُسَکُمْ وَتَرَبَّصْتُمْ وَارْتَبْتُمْ وَغَرَّتْکُمُ الأمَانِیُّ حَتَّى جَاءَ أَمْرُ اللَّهِ وَغَرَّکُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ (14) فَالْیَوْمَ لا یُؤْخَذُ مِنْکُمْ فِدْیَةٌ وَلا مِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا مَأْوَاکُمُ النَّارُ هِیَ مَوْلاکُمْ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ (15 حدید)». این آیات کریمه به سرانجام این گروه از زنان و مردان منافق در آخرت اشاره دارد مبنی بر اینکه به خاطر اعمالشان در دنیا اهل آتشند در حالی که می بینند مومنینی که با آنان در دنیا و در کنار هم بوده اند از نور الاهی برخوردار و اهل بهشتند و التماس اینها برای برخورداری از نور آنها اثری ندارد.

   این بدان معنا می تواند باشد که صرف در کنار مومنین بودن در دنیا؛ اما کارهای ناپسند انجام دادن و بر خلاف آیات و دستورات خداوند یکتا عمل کردن و بر نفاق ماندن و بر کفر در این راه مردن؛ هر گز باعث نمی شود که در آخرت هم این دو گروه باز کنار هم باشند و پاداش یا کیفر یکسان ببینند. و این بدان جهت است که همانطور که به کلام مقدس الاهی ایمان داریم؛ هر کس در آن سرا بار اعمال خود را بر می دارد که در دنیا بوده و انجام داده، بدون اینکه خداوند یکتا ذره ای به کسی در روز حساب ستمی روا دارد. زیرا که او به واسطه ی رسولانش و وحی و ابلاغ آیاتش، راه را به مردم نموده و این آنان بودند و هستند که یا طی گروهی زندگانی دنیا را بر می گزینند و یا آنکه طی گروهی دیگر در اندیشه و در پی آخرت خود با ایمان و اعمال صالح و پرهیزکاری هستند. که از این لحاظ فجار در دوزخ جای می گیرند و گروه اخیر در بهشت برین با نور الاهی و ... (والله اعلم).