2 ) « و الی? عاد اخاهم هودا ^ج قال یا قوم اعبدوا الله ما لکم مِن ال?ه غیره ^ص إن انتم ألا مفترون. یا قوم لا اسئلکم علیه اجرا ^ص إن اجری إلا علی الذی فطرنی ^ج أفلا تعقلون. و یا قوم استغفروا ربکم ثم توبوا الیه یرسل السماء علیکم مدراراً و یزدکم قوةً إلی? قوتکم و تتولوا مجرمین. قالوا یا هود ما جئتنا ببینة و ما نحن بتارکی آلهتنا عن قولک و ما نحن لک بمؤمنین. إن نقول إلا اعتراک بعض آلهتنا بسوءٍ ^ق قال إنی اُشهد الله و اشهدوا أنی بریءٌ مما تُشرکون. مِن دونه ^ص فکیدونی جمیعاً ثم لَا تُنظرون. إنی توکلت علی الله ربی و ربکم ^ج ما مِن دابةٍ إلا هو آخذ بناصیتها ^ج إن ربی علی? صراطٍ مستقیم. فإن تولوا فقد أبلغتکم ما اُرسلتُ بهِ الیکم ^ج و یستخلف ربی قوماً غیرکم و لا تضرونه شیئا ^ج إن ربی علی کل شیءٍ حفیظ. و لما جاء امرنا نجینا هوداً والذین آمنوا معه برحمة منا و نجیناهم من عذاب غلیظ. و تلک عادٌ ^ص جحدوا بآیات ربهم و عصوا رسله واتبعوا امر کل جبار عنید. و اُتبعوا فی هذه الدنیا لعنة و یوم القیامة ^ق ألا إن عاداً کفروا ربهم ^ق ألا بُعداً لِعادٍ قوم هود. ( 50- 60 هود ) » .

   آیه ی 50  هود دلالت بر این دارد که رسالت حضرت هود با رفتن به سوی قومش این بوده که به آنان بگوید که تنها خدای یکتا را که جز او خدایی برایشان نیست را بپرستند و از افترا بستن به خدا بپرهیزند و دست از شرک بردارند. در واقع نخستین رسالت پیامبران خدا از جمله حضرت هود ع فرا خواندن قومشان به سوی اصل توحید دین و یا همانا یکتا پرستی بوده است.[1]

    آیه ی 51 هود می رساند که برای تبلیغ آیات خدا و یاری دین او بر اساس آیات کتابش، نباید از مخاطبین مزدی خواست چه آنکه این سخن حضرت نوح در آیه ی 29 هود و در این جا سخن حضرت هود ع بوده است. در واقع می شود پی برد که یکی از نشانه های رسولان خدا بودن این پیامبران این بوده است که آنان مزد کارِ رسالت خود را فقط بر خدا می دانسته اند و از مردم چیزی نمی خواسته اند، امری که باید مد نظر مبلغین دین بر اساس آیات خدا باشد، و برابر بخش اخیر این آیه در آن خردمندی صورت گیرد که وقتی کسی به عنوان رسول الاهی بابت رسالتش که نخستین آن اصل توحید است مزدی از کسی نمی خواهد پس این رسول الاهی به عنوان مبشر و منذر است. خردمندی روی این امر؛ موضوعی که هود ع به قومش یادآور شده بود.

   آیه ی 52 هود گویای این امر است که آمرزش خواستن از خدا و سپس توبه کردن به درگاه او است که باعث ریزش رحمت الاهی از آسمان و فزونی در توانایی ها می شود و نه گناهکاری و فساد روی زمین. به عبارت دیگر انجام گناهان و پافشاری بر آن باعث می شود تا با بسته شدن درِ آسمان که از آن باران و نزولات می بارد و زمین بدان شاداب و زنده و جویبارها روان و درختان پر بار ، و بدان کشاورزی در فصول گوناگون انجام می شود و ....؛ دیگر خبری از آبادانی نباشد و خشکسالی جای آن را بگیرد و بحران آب ایجاد شود و گیاهان و حیوانات هم به پای گناهان بنی آدم بسوزند و  پژمرده شده بمیرند و ... پس برای برخورداری از فزونی نعمت های الاهی و باز شدن درِ آسمان و بارش نزولات که رحمت الاهی اند، باید برای گناهان از خدا آمرزش خواست و به درگاهش توبه و بازگشت نمود، چه آنکه این آیه فقط مصداق قوم هود و دیگر اقوام نبوده بلکه هر قوم گناهکاری؛ بدین سبب خشم خدا را بر خود می خرد و موجبات عدم بارش نزولات آسمانی را که خشک سالی و بی آبی را در پی خود دارد فراهم می نماید به نحوی که تبعات آن دامن دیگر جانداران را نیز می گیرد. پس راه برخورداری دوباره و همیشگی از نعمت های خدا در آمرزش خواستن از او بابت کرده های بد و نیز توبه کردن به درگاهش است که او هم غفور رحیم است و هم تواب رحیم. و این امری است که در آیات 10- 14 سوره ی نوح هم بدان اشاره شده است، همانگونه که در آیه ی 3   همین سوره یعنی هود نیز خداوند بدان هشدار داده و پرداخته است[2].  

    آیه ی 53 هود روشن می سازد که قوم عاد بر بت پرستی خود و دست بر نداشتن از این امر تاکید کردند و به حضرت هود ع گفتند که از مومنین نمی باشند، آن هم با این توجیه که بینه و دلیلی برایشان نیاورده که چرا باید خدایانشان را با حرف و سخن او ترک و رها کنند و رو به یکتا پرستی در واقع بیاورند. البته باید گفت که حضرت هود ع برابر آیه ی 71 اعراف دلیل اینکه چرا نباید قومش ، و به عنوان یک حجت دیگر باورمندان به این موضوع در هر زمان و مکانی، بت پرست نباشند را یادآور شده است.

   آیه ی 54 هود که سخن قوم عاد آن هم در ادامه ی آیه ی قبل است؛ می رساند که این قوم تازه مدعی شدند که آنچه حضرت هود به آنها می گوید و آنان را به ترک بت پرستی و رو آوردن به یگانه پرستی فرا می خواند، بدان خاطر است که برخی از خدایانشان به او آسیب رسانیده اند. و این یعنی اینکه این قوم قائل به این بوده اند که خدایان آنها یعنی بت های دست سازشان دارای ویژگی و توانایی آسیب و ضرر رساندن نیز بوده اند و اگر چنین باوری داشته اند مسلمن به نقطه ی مقابل آن یعنی نفع و فایده رساندن خدایانشان یا برخی از آنها هم باز باور داشته اند و این باز خود همانگونه که دانش آن را و نیز باور به آن داریم دلیلی دیگر است بر اینکه خدای یکتا هیچ حجتی از لحاظ نفع یا ضرر رساندن در آفریده ی از آفریده های خود هر چند که دست ساز انسان از کسانی که آنان را شریک خدا قرار می دهند که در واقع همان موضوع بحث یعنی بت باشد؛ قرار نداده است. باری؛ امری که حضرت هود ع با گفتن این عبارت که او از شرک بیزار است و در این راه خدا و نیز خود آنان را از آن جهت که ابلاغ رسالت و دعوت به توحید می کند را گواه گرفته است.

   آیات 55- 56  سوره ی هود می رساند که حضرت هود ع به قومش از بت پرستان میگوید که حال هر مکر و نیزنگی را که می خواهید برای من به کار برید که همانا من بر پروردگار خودم و پروردگار شما تکیه کرده ام که مهار هر چیزی در دست او و وی بر راه راست است. برآیند این آیه اینکه مومنین باید در طریق حق بر خدای یکتا تکیه کنند و بدانند که در این راه کسی هر نیرنگ و دسیسه ای که علیه اش به کار ببرد موثر نخواهد بود چرا که او خیر الماکرین و بر صراط مستقیم و مدافع مومنین است.

   آیه ی 57 هود روشن می سازد که هود ع با قومش اتمام حجت کرده که اگر به واسطه ی ابلاغ رسالتش که یگانه پرستی است و دوری از شرک، ایمان نیاورند؛ نتیجه اش برایشان این خواهد بود که خدا به جای آنان قومی دیگر را خواهد آورد و هیچ کس هم به او از آن جهت که خداوند یگانه نگاهبان هر چیزی است ضرری نمی تواند برساند. پس برابر این آیه ی کریمه ثابت می شود که اگر قومی با آمدن رسول الاهی به رسالتش ایمان نیاورده است از شرک و بت پرستی و ستم به خود به عنوان گناهی کبیره دست بر ندارد، نتیجه اش این خواهد بود که خداوند یکتا آن قوم را نابود و قومی دیگر را جایگزین آن خواهد کرد. چرا که فساد روی زمین با آمدن و بودن رسول خدا و آیاتش دیگر محلی از اعراب ندارد. همانگونه که در آیه ی 69  اعراف آمد که قوم عاد جانشین قوم نوح شدند، آن هم به خاطر ایمان نیاوردن به حضرت نوح ع و رسالتش و تکذیب آیات خدا و ...

    آیات 58-60 هود می رساند که خدای یکتا با اتمام رسالت حضرت هود ع، قوم عاد را مورد عذاب قرار داد و تنها این حضرت هود ع و مومنین با او بودند که از عذاب رهایی شان داد و نجاتشان بخشید آن هم بدان خاطر که به آیات خدا کافر شدند و فرمان افراد ستمگر و دشمن خدا و رسولش را بردند و لذا در هر دو سرا از زیانکاران شدند. و لذا خداوند یگانه می فرماید که آگاه باشید که قوم عاد به پروردگارشان کافر شدند و آگاه باشید که رحمت خدا برای عاد از قوم هود به دور است. و این یعنی ستمکار نبودن خدا نسبت به بندگانش چرا که این خود بندگان هستند که به خودشان علیرغم بودن رسول خدا و آیاتش بین شان باز به خود ستم می کنند در واقع می توان چنین نتیجه گرفت که این از سنت های خداوند است که برای قومی که گناهی بزرگ را همچون شرک و بت پرستی پیشه ی خود میکنند و ترویج می دهند؛ برایشان رسولی از خودشان بفرستد تا آیاتش را به آنان طی رسالتش ابلاغ نماید. حال هر کس طی این ابلاغ رسالت که زمانی خاص و مشخص دارد و تنها خدای یکتا از آن آگاه است ایمان نیاورد، چون با وی طی این رسالت اتمام حجت شده است پس مشمول وعده ی خداوند میشود و عذابش آن قوم را و افراد گناهکار و مشرک را در بر می گیرد، همانگونه که مرتبط با قوم عاد و پیش از آن با قوم نوح بود که همراه با رسولانشان هود و نوح ع به خدا و آیاتش ایمان نیاوردند و فرمان آنها را نبردند. پس به واسطه ی عذاب الاهی نابود و هلاک شدند.  

    اما نکته ی دیگر اینکه در طی این ابلاغ رسالت ، تنها باید فرمان خدا و فرستاده اش را برد و نه فرمان هر خودخواه ستمگری را. چرا که نتیجه اش برای یک قومی که پیروی رسول خدا را نکند اما پیروی همنوعان خود از مستکبرین ستمگر را بنماید، چیزی جز نابودی و عذاب قوم و در واقع آمدن قومی دیگر به جای این قوم که میشود گفت این هم از جمله سنت های خداوند است ، توسط او نخواهد بود. و البته شاید بتوان گفت منظور از " جبار عنید " در بطن آیه ی 59 اعراف از بخش " و اتبعوا امر کل جبار عنید " همان ملأ یا دانشمندان دینی است که در آیین بت پرستی و بر کفر و دنیا دوستی خود با آوردن دلایلی باقی ماندند و پیروان محض شان را نیز برای اینکه منافع دنیایی شان از ناحیه ی تبلیغ بت پرستی بر اثر رسالت الاهی رسولان خدا از جمله حضرت هود ع از قوم عاد به خطر نیفتد را در بت پرستی نگاه داشتند که به هر جهت هر دو از راهبر و رهرو در آیین بت پرستی هنگام آمدن عذاب الاهی مشمول آن شدند و این بدان معناست که با آمدن حق طی رسالت الاهی و ابلاغ آیات او توسط رسولش، هرکس باید خویشتن اندیشه و خردورزی نماید و تنها فرمان خدا و فرستاده اش را ببرد و نه اینکه پیرو محض خود خواهان و دشمنان خدا و فرستاده اش باشد.

    و نکته ی دیگر در این ارتباط این که عذاب شدن یک قوم در اثر باقی ماندن بر گناه کبیره ای همچون بت پرستی ، تنها نابود شدن یک قوم ستمکار و آمدن قومی دیگر به جای آن نیست بلکه تبعات دیگری هم دارد که از جمله ی آنها مورد نفرین واقع شدن در این جهان و آن جهان هر دو است و اینجا روشن میشود که چه کسانی لعن و نفرین ابدی را در هر دو سرا برای خود می خرند و گرفتار آن می شوند. آری با این موارد باید گفت که شرک و پیروی از هر خودخواه ستمگری از جمله ی آنهاست. و اما از دیگر تبعات ستمگری یک قوم بر خود و حتا شاید یک فرد بر خود این است که دنباله و نسل ستمگر برابر سنت الاهی بریده و به اصطلاح مقطوع النسل می شود که قوم عاد در این زمره هستند. همانگونه که خدای یکتا بیان فرموده است.