3 ) « کذبت ثمود المرسلین. اذ قال لهم اخوهم صالح ألا تتقون. انی لکم رسول امین. فاتقوا الله و اطیعون. و ما اسئلکم علیه من اجر ^ص ان اجری الا علی رب العالمین. اتترکون فی ما ه?هنا آمنین. فی جنات و عیون. و زروع و نخل طلعها هضیم. و تنحتون من الجبال بیوتاً فارهین. فاتقوا الله و اطیعون. ولا تطیعوا امر المسرفین. الذین یفسدون فی الارض و لا یصلحون. قالوا انما انت من المسحرین. ما انت إلا بشرٌ مثلنا فأت بآیة ان کنت من الصادقین. قال هذه ناقة لها شرب و لکم شرب یوم معلوم. ولا تمسوها بسوءٍ فیأخذکم عذاب یوم عظیم. فعقروها فأصبحوا نادمین. فأخذهم العذاب ^ق ان فی ذالک لأیةً و ما کان اکثرهم مؤمنین. و ان ربک لهو العزیز الرحیم. (141-159 شعراء) » .

  الف ) آیه ی 141 شعراء می رساند که این قوم یعنی ثمود نیز رسولان خدا را تکذیب کردند. پس باید از این کار پرهیز نمود و در واقع به رسولان خدا بدون هیچ فرق گذاشتنی ایمان آورد که جزیی از ایمان برای مومن حقیقی بودن است.

 ب ) آیات 142-149 شعراء گویای این امر است که وقتی خداوند یکتا حضرت صالح ع را به عنوان رسول خودش و برادرشان به سوی قومش یعنی ثمود می فرستد ، بنابراین وی آنان را به پرهیزگاری فرا می خواند. اینکه برای خدا انباز قرار ندهند و غیر او را پرستش ننمایند، پیامبران خدا را تکذیب نکنند ، از گناه اعراض نمایند و .. سپس ادامه می دهد که همانند سایر رسولان خدا ، امین او به سویشان می باشد که با امانت داری کامل رسالتش را انجام می دهد و از جانب خود چیزی نمی گوید و چیزی هم از آنچه به او وحی می شود کم یا زیاد نمی کند. پس در ادامه از آنان می خواهد که تقوای الاهی داشته باشند و فرمانش را ببرند. که طی توضیحی باید گفت این بدان معناست که ما مقوله ای تحت عنوان پرهیز از غیر" الله " نداریم. سپس بدانان یادآور می شود که مزدی هم بابت کار رسالتش از آنان نمی خواهد چرا که خدایی که او را برگزیده و برای انجام رسالتش به سویشان فرستاده است، پاداش کارش را خواهد داد، همانگونه که مرتبط با رسولان پیش از او نیز اینگونه بوده و شرحش گذشت. او سپس به نعمت های الاهی داده شده به آنان و اینکه همیشه نیستند که از آنها استفاده کنند چرا که مرگ آنها را نیز فرا خواهد گرفت اشاره و در واقع قیامت و سرای دیگر را به آنان یادآوری می کند تا بلکه تقوای الاهی پیشه کنند و فرمان او را ببرند.

   پ ) آیات 150-152 شعراء به این امر اشاره دارد که حضرت صالح ع با یادآوری موارد مذکور، باز همانند آیه ی 144 به قوم خود می گوید و از آنان می خواهد که تقوای الاهی داشته باشند و فرمان او را ببرند و نه فرمان کسانی را که اسراف کارند. یعنی فرمان کسانی را که در زمین فساد و تباهی می کنند و در پی اصلاح و سامان کارها روی زمین نیستند را نبرند. توضیح اینکه به عبارت دیگر در این جا منظور از اسراف و اینکه اسراف کاران چه کسانی هستند روشن می شود.

   ت ) آیه ی 153 شعراء عکس العمل قوم ثمود به پیامبرشان حضرت صالح ع را بیان می دارد مبنی بر اینکه به او می گویند جز این نیست که تو از جادو شدگان هستی.

   ث ) آیه ی 154 بیانگر این است که این قوم در ادامه و مکمل عکس العمل خود به حضرت صالح می گویند در ضمن تو بشری همانند ما هستی، یعنی هم به لحاظ ساختار بدنی و هم به لحاظ نیازمندی هایی همچون خوردن و آشامیدن و خواب و اینها و حال اگر مدعی این هستی که راست میگویی که رسول و فرستاده ی خدا به سوی مایی و رسالت داری که ما را امر و نهی و انذار کنی ، پس یک نشانه ای برایمان از سوی خداوند بیاور تا در واقع ما رسالت تو را تایید کنیم و یا طی تصمیمی ایمان بیاوریم . به عبارت دیگر آنان همانند سایر اقوام کافرِ پیش از خود، بشر بودن پیامبرشان را توجیهی برای ایمان نیاوردن خود و طی مسیر آباء و اجدادیشان می دانسته اند.

   ج ) آیات 155-156 شعراء می رساند که بدنبال درخواست قوم ثمود، حضرت صالح ع ناقه ی الاهی را به عنوان نشانه ای برای تایید رسالتش بر آنان می آورد و سپس بدانان می گوید و اتمام حجت می کند که نه تنها نباید مانع چرا و نوشیدن آب توسط او روی زمین و آبشخور شوند بلکه نباید او را با قصد بد دنبال کنند چرا که عذاب الاهی آنان را فرا خواهد گرفت.

    برآیند آیات 154-156 اینکه وقتی در آیات مربوط به بحث از سوره های اعراف و هود در این زمینه؛ به ناقه ی الاهی به عنوان آیه ای برای قوم ثمود توسط حضرت صالح ع اشاره می شود؛ بدان معناست که برابر آیه ی 154 شعراء، این خودِ قوم ثمود از کفار به رسالت او بوده اند که از حضرت صالح ع خواستار و خواهان یک نشانه و آیه ی الاهی شده اند تا تاییدی بر رسالت الاهی اش در عین بشر بودنش باشد؛ که با این درخواست، خدای یکتا بواسطه ی آن حضرت ناقه اش را به عنوان آیه اش برای راهنمایی آن قوم قرار مید هد و البته با آنان اتمام حجت نیز می کند که باید ضمن تقوای الاهی فرمان وی را ببرند و مانع چرای ناقه به عنوان آیه ی الاهی برایشان نشوند و قصد بد هم برایش نکنند چرا که این آیه ای از سوی خدا بنا به درخواستشان است تا در واقع بدین واسطه که اسبابی برای هدایتشان است ایمان آورند و اگر نافرمانی خدا را کنند، بدانند که عذابش شامل آنها خواهد شد.

   چ ) آیات 157-158 شعراء گویای این امر است که از آنجا که این قوم فرمان رسول خدا را نبردند و ناقه را دنبال کردند پس مورد عذاب خدا واقع شدند هر چند که بامدادان و پیش از وقوع عذاب الاهی به خاطر آن ستمکاری بر خودشان یعنی پی کردن ناقة الله پشیمان شدند. به هر جهت خدای یکتا می فرماید که همانا در این داستان و عذاب قوم ثمود به خاطر ستم بر خودشان، نشانه ای است هر چند که بیشتر مردم ایمان نمی آورند. و این بدان معناست که باید به آیات خدا که توسط رسولانش تا پیامبر خاتم ص بیان و رسانده شد و همه در قرآن کریم است ایمان آورد، چه آنکه اگر کسی یا گروهی مثل قوم ثمود یا اقوام پیش از آن نافرمانی خدا را پس از آمدن آیات و هدایتش بنماید و از ستمگران و منکر آیات خدا و تکذیب کننده ی رسولانش شود؛ نتیجه اش چیزی جز مورد عذاب خدا قرار گرفتن نخواهد بود و این به همان " عزیز " و مقتدر بودن خدا در این امر مرتبط با ستمگران از هر قوم و گروهی که باشند بر میگردد. و اما همانا او در عین حال نسبت به بندگانش مهربان است و هنگامی که از سر غفلت رو به گناهان می آورند، پس برای اینکه دست از فساد روی زمین بردارند و به اصلاح امور بپردازند، برایشان رسولی را می فرستد تا آیاتش را برایشان بخواند و از غفلت بیرونشان بیاورد تا بلکه به راه راست از جانب خدا و به واسطه ی ایمانشان به خدا هدایت شوند که در واقع این به همان " رحیم " بودن خداوند بر میگردد. حال هر کس که پند گرفت و از پرهیزگاران و مومنین به او شد مورد رحم و مهربانی خدا قرار می گیرد و هرکس به پند رسولان خدا گوش نداد؛ مورد عذابش واقع می شود همانگونه که قوم کافر ثمود و اقوام پیش از او از کفارشان و تکذیب کنندگان آیات و رسولان الاهی چنین سرانجامی داشتند و لذا باید برابر کلام مقدس الاهی از آن پند گرفت و از مومنین واقعی شد.