گفتار پنجم : نتیجه گیری پایانی

1 – اینکه از یک سو مخالفان سر سخت رسالت حضرت نوح ع به انحا و بهانه های مختلف، ملأ قوم از از کفارشان بودند و از سوی دیگر اینکه بسیاری از قوم نوح از فاسقین و تباهکاران بودند چرا که بر شرک خود علیرغم آمدن رسول خدا و خواندن آیاتش بر آنان؛ پافشاری کردند پس سرانجام کارشان غرق شدن در خشم الاهی بود:

 « و قوم نوح من قبل ^ص انهم کانوا قوماً فاسقین. (46 ذاریات ) » .

 آن هم بدان خاطر که علاوه بر فاسق بودن، ستمگر و سرکش و طغیانگر و در واقع مومن به طاغوت هم بودند، یعنی تکذیب رسول خدا و آیاتش را می کردند و به او افتراهایی می بستند و تهدید به سنگسارش می کردند و ... :

 « و قوم نوح من قبل ^ص انهم کانوا هم اظلم و اطغی. (52 نجم) ».

   و دیوانه اش خواندند و لذا چون زجر و سختی بسیاری از دست آنان کشیده بود، پس از خدا یاری خواست و خداوند هم آنان را به جز آن حضرت و همراهانش که در کشتی با او بودند؛ غرق عذابش کرد: ذکر آیات 9-17 قمر انش.

« کذبت قبلهم قوم نوح فکذبوا عبدنا[1] و قالوا مجنون و ازدجر. فدعا ربه انی مغلوب فانتصر. ففتحنا ابواب السماء بماءٍ منهمر. و فجرنا الارض عیوناً فالتقی الماء علی امر قد قدر. و حملناه علی ذات الواح و دسر. تجری باعیننا جزاء لمن کان کفر. و لقد ترکناها آیةً فهل من مدّکر. فکیف کان عذابی و نذر. و لقد یسرنا القرآن فهل من مدّکر. (9-17 قمر) ».

نتیجه گیری آیات اخیر ( سوره ی مبارکه ی قمر ) اینکه :

الف ) باید از تکذیب کردن و دروغ شمردن رسولان الاهی پرهیز کرد چه آنکه قوم نوح اینگونه بودند و به جای گوش کردن به سخنان او که همه ناشی از وحی یعنی آیات الاهی بود؛ وی را دیوانه خطاب کرده و بسیار آزارش دادند.

ب ) اینکه آن حضرت بالاخره طاقتش طاق شد؛ پروردگار خود را خواند و این بار به وی عرضه داشت که پروردگارا؛ من سخت مغلوب قوم خویش شده ام، پس یاری ام فرما. و این بدان معنی است که در هر زمان و مکان باید تنها خدای یکتا را خواند و از او در سختی ها و ... یاری خواست، چرا که برای هیچ کس یار و یاوری جز او در دو سرا نیست.

پ ) اینکه بالاخره قوم کافر نوح همه مورد عذاب الاهی از طوفان برخاسته از آسمان و زمین به امر وی قرار گرفتند و غرق شدند.

ت ) اینکه تنها کسانی از این خشم الاهی در امان ماندند که ایمان آورده و سوار بر کشتی ساخته شده با نظارت و وحی الاهی به همراه حضرت نوح ع شدند. یعنی تصدیق رسول و آیات خدا را نمودند.

ث ) اینکه برابر آیه ی کریمه ی 14 مذکور ( سوره ی قمر ) ، روشن می شود که نه تنها کشتی مورد نظر در حضور و با مشاهده ی خداوندی و وحی او توسط حضرت نوح ع ساخته شد، بلکه با وقوع طوفان از آسمان و زمین، باز با عنایت و نظر او در آن طوفان به سلامت جریان داشت تا وقتی که به امر الاهی طوفان فرو نشست، یعنی دیگر بارشی از سوی آسمان نبود و زمین هم آبها را خورده بود؛ و لذا مسافران کشتی به امر حضرتش جل عظمته در منزلی مبارک فرو آمدند و آن کشتی هم به عنوان یک آیه برای جهانیان باقی ماند.

ج ) اینکه خدای یکتا می پرسد که حال با بیان این داستان که باید از آن پند گرفت؛ پس عذاب ما بر این قوم چگونه بود.

چ ) اینکه خدای یکتا طی آیه ی 17 این سوره (قمر) می فرماید که ما قرآن را برای یادآوری آسان گردانیدیم؛ سپس می پرسد که آیا پند گیرنده ای هست؟

   پس روشن می شود که آیات قرآن همه برای پند و اندرز است تا اینکه دچار سرانجام اقوام پیشین برابر سرگذشت های آنان که طی آیاتش آمده، به خاطر انجام گناهان از هر نوعش نشویم. و بدانیم که نتیجه ی تکذیب رسولان و آیات الاهی چیزی جز عذاب الاهی نیست.

 البته باید یادآور شد که خدای یکتا این کلام را در آیات 22 و 32 و 40 همین سوره (قمر) نیز مرتبط با سرانجام سایر اقوام پیشین هم بیان فرموده است؛ باشد که مردم و مومنین از آیات قرآن پند گیرند و دست از ستم و فساد و علو روی زمین بردارند و از مسلمانان برای خدا و مومنین به او و آیات و رسولان و فرشتگان و کتابهایش و نیز مومن و موقن به سرای دیگر باشند و به طور کلی از " تکذیب " آیات و رسولان الاهی بپرهیزند که عواقب بد خود را دارد همانگونه که برای امت های پیشین از کفار علیرغم آمدن رسولان برای آنان داشته است.

   و جان کلام اینکه این قوم به خاطر اینکه تکذیب رسولان الاهی از جمله حضرت نوح ع را نمودند؛ پس خدای یکتا هم آنان را غرق طوفان نمود و برای مردم نشانه ای قرار داد و لذا او برابر سنتش برای ستمکاران، عذاب دردناک فراهم نموده است:

 « و قوم نوح لما کذبوا الرسل اغرقناهم و جعلناهم للناس آیةً ^ص و اعتدنا للظالمین عذاباً الیما. (37 فرقان) ».

   نتیجه اینکه اولن نباید تکذیب رسولان الاهی را نمود و دوم اینکه باید از ظلم و ستم دوری نمود و دانست که عاقبت ستمگری این است که؛ ستمگران را عذاب دردناک خداوندی که او برای ستمکاران آماده نموده است در بر خواهد گرفت و کسی را گریزی از این امر نیست.

2 – اینکه خداوند یکتا برای کفار ، همسر حضرت نوح ع و همسر حضرت لوط ع را مثال آورده است و این بدان معناست که نسبت ها هیچ تاثیری در کاسته شدن از عذاب الاهی ندارد؛ خواه آن فرد همسر یک پیامبر الاهی باشد یا نباشد؛ چه آنکه تنها راه رهایی و رستگاری و راهنمایی شدن هر کس در شنیدن و فرمان بردن و ایمان به آیات الاهی و نه خیانت است و نه جز آن. چرا که هر کس بار خود را بر می دارد و اگر گناهکار بود هیچ کس و هیچ چیز نمی تواند او را از خیانت ها و گناهانش بی نیازش کند و لذا پایان کارش آتش دوزخ است همانگونه که مرتبط با همسر این دو بنده و رسول خدا بود:

« ضرب الله مثلا للذین کفروا امرأت نوح و امرأت لوط ^ص کانتا تحت عبدین من عبادنا صالحین فخانتاهما فلم یغنیا عنهما من الله شیئا و قیل ادخلا النار مع الداخلین. (10 تحریم) ».

 همانگونه که خدای یکتا برای مومنین؛ همسر فرعون و حضرت مریم س را مثال زده است و پایان کارشان را نیز بیان فرموده است که بهشت است:

« و ضرب الله مثلاً للذین آمنوا امرأت فرعون اذ قالت رب ابن لی عندک بیتاً فی الجنة و نجنی من فرعون و عمله و نجنی من القوم الظالمین[2]. و مریم ابنت عمران التی احصنت فرجها فنفخنا فیه من روحنا و صدقت بکلمات ربها و کتبه و کانت من القانتین[3]. (11-12 تحریم) ».

3 - اینکه وقتی رسولان الاهی که در راس آنان حضرت نوح ع است؛ تنها و تنها آیات الاهی وحی شده بدانان را به مردم قومشان رسانده و بر آنان می خوانده اند تا ضمن ایمان آوردن، از کنندگان کارهای شایسته و از پرهیزگاران باشند؛ پس نتیجه اینکه مومنین هم باید تنها و تنها " آیات خدا " را که همه در قرآن کریم فرو فرستاده شده بر خاتم النبیین ص آمده است را ضمن عمل بدان، برای دیگر مومنین و نیز دیگر مردم بخوانند تا به ترتیب هم بر خلوص ایمان آنها افزوده شود و هم اینکه مشمولین امر دست از شرک و ستمکاری برداشته و به سوی دین بیایند و به یاری خدا وارد دین اسلام شوند. به عبارت دیگر مومنین باید فقط تبلیغ آیات و سخن پاکیزه ی خداوندی را که همه در قرآن است را بنمایند و نه سخنی جز آن را ، چرا که این تنها آیات الاهی است که " حق " است و به حق فرو فرستاده شده و به حق هم فرو آمده است و برای همه ی مردم است، پس باید برای آنان خواند تا ایمان بیاورند که هر کس اعم از مومن و غیر آن بار خود را بر خواهد داشت. و البته که ایمان به قرآن بسیار بی شمار بهتر است.

     و دیگر اینکه پیامبر ص هم همانند دیگر پیامبران الاهی پیش از خود بشیر و نذیر بوده است : « و بالحق انزلناه و بالحق نزل ^ق و ما ارسلناک الا مبشرا و نذیرا. و قرآناً فرقناه لتقرأه علی الناس علی مکث و نزلناه تنزیلا. قل آمنوا به أو لا تؤمنوا ^ج ان الذین اوتوا العلم من قبله اذا تتلی علیهم یخرون للاذقان سجدا. و یقولون سبحان ربنا ان کان وعد ربنا لمفعولا. و یخرون للاذقان یبکون و یزیدهم خشوعا. (105-109 اسرا با توجه به آیات 110-111) ».

4- اینکه باید دانست که حجت بالغه برای خدای یکتاست و لذا باید به آنچه که او بواسطه ی پیامبرانش از آیات فرو فرستاده و همه در قرآن کریم مسطور است و بدانها برای اثبات هر چیزی احتجاج و اتمام حجت شده است، به عنوان یک مومن ایمان آورد و عمل نمود و تبلیغ آیاتش را کرد و به سوی خیر خواند و نه جز آن:

«  سیقول الذین اشرکوا لو شاءالله ما اشرکنا و لا آباؤنا و لا حرّمنا من شیء ^ج کذالک کذب الذین من قبلهم حتی ذاقوا بأسنا ^ق قل هل عندکم من علم فتخرجوه لنا ^ص ان تتبعون الا الظن و ان انتم الا تخرصون. قل فللّه الحجة البالغة ^ص فلو شاء لهدی?کم اجمعین. (148-149 انعام) ».

   چرا که قرآن فرو فرستاده شده از سوی خداوند یکتا بر حضرت محمد ص به حق و در واقع حکمت بالغه است که در آن از هر چیزی پیرامون امور از زمان ها و مکانهای مختلف آمده است :

« و لقد جاءهم من الانباء ما فیه مزدجر. حکمةٌ بالغةٌ ^ص تغن النذر.( 4-5 قمر با توجه به آیات 1-8 ) » .

    و بنابراین باید به قرآن کریم به عنوان " بلاغ للناس " نگریست و آیات آن را به منظور یاری دین برای دیگران اعم از مومن و غیر آن خواند تا انشاءالله همه به یاری و گشایش او به سوی دین اسلام بیایند. آمین یا رب العالمین.

« هذا بلاغٌ للناس و لینذروا به و لیعلموا انما هو ال?ه واحدٌ و لیذکر اولوا الالباب. [4](52 ابراهیم) ».

 قرآن؛ کتابی که کلمات خداست و درک و فهم آنها پایان ناپذیر است ، پس به همین اندازه که دانش آن عطا شده است، بسنده می شود، انشاءالله که مفید فایده واقع شود.  

« لله ما فی السماوات و الارض ^ج ان الله هو الغنی الحمید. و لو انما فی الارض من شجرة اقلام و البحر یمده من بعده سبعة ابحر ما نفدت کلمات الله ^ق ان الله عزیز حکیم[5]. (26-27 لقمان) » .

 با سپاس از خداوند یکتا به خاطر تمام نعمت هایش از جمله عطا کردن دانش کتاب و آموختن کتاب و حکمت؛ و درود بر محمد و آل محمد ص و نیز تشکر از پدر و مادرم به خاطر دعاهای خیرشان و همچنین تشکر از همسر و فرزندانم به خاطر همراهی و شکیبایی شان. انشاءالله که خدای یکتا در این ماه بر خیر و برکت، مفاسد مسلمین را اصلاح و مومنین را بر حرکت کردن بر اساس آیات قرآن، بیش از پیش یاری فرماید. آمین یا رب العالمین.

سید رضا شفیع اف

21/خرداد/ 1396 مصادف با شانزدهم رمضان المبارک.