گفتار سوم ) حضرت یحیی

    در گفتار پیش بر اساس آیات الاهی که بدان ایمان داریم، سخن از این به میان آمد که خداوند یگانه دعای حضرت زکریا ع را اجابت و بوسیله ی فرشتگانش در محراب عبادت به او مژده ی فرزندی را که از انبیای صالح است و نامش یحیی است به نحوی که نه پیش از آن همنامی داشته و از سوی دیگر تصدیق کننده ی کلمه ای از سوی خدا و پیشوا و پارسا است را داد تا همانگونه که او خواسته بود این فرزند وارث او و وارث آل یعقوب ع باشد.

الف ) « فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَوَهَبْنَا لَهُ یَحْیَى وَأَصْلَحْنَا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ کَانُوا یُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَیَدْعُونَنَا رَغَبًا وَرَهَبًا وَکَانُوا لَنَا خَاشِعِینَ (90 انبیاء)».

ب ) « یَا یَحْیَى خُذِ الْکِتَابَ بِقُوَّةٍ وَآتَیْنَاهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا (12) وَحَنَانًا مِنْ لَدُنَّا وَزَکَاةً وَکَانَ تَقِیًّا (13) وَبَرًّا بِوَالِدَیْهِ وَلَمْ یَکُنْ جَبَّارًا عَصِیًّا (14) وَسَلامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَیَوْمَ یَمُوتُ وَیَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا (15 مریم) ».

    در این گفتار و برابر این آیات که باز به آنها همچون دیگر آیات قرآن که کلام مقدس الاهی است و بدانها ایمان داریم؛ روشن می شود که خدای یکتا پس از آن مژده و انجام آن نشانه ی قرار داده شده برای وی یعنی سه روز سخن نگفتن با مردم جز به اشاره؛ دعای حضرت زکریا ع را اجابت و به او حضرت یحیا ع را از جانب خود با آن صفات نبی و صالح و ... بودن می بخشد و بدینگونه نازایی همسرش را سامان می دهد و می فرماید که آنها کسانی بودند که در کارهای خیر می شتافتند و ما را از راه بیم و امید می خواندند و از خاشعین و فروتنان بودند.

   و اما خداوند یکتا مرتبط با حضرت یحیی می فرماید که به او گفتیم کتاب را با قوت نبوت بر گیر. و از سوی دیگر اینکه ما به او در کودکی حُکم و تحنن و پاکیزگی دادیم که او هم البته پرهیزگار بود و به پدر و مادرش نیکی کرد و از ستمگران و نافرمانان نبود. در ادامه هم می فرماید که سلام بر یحیی زمانی که زاده شد و زمان وفاتش و زمانی که دوباره زنده برانگیخته می شود.

نتیجه گیری این گفتار (سوم)

1 – اینکه حضرت یحیی ع اگر چه به هنگام مژده به پدرش زکریا ع، نبوت برای او قرار داده شده بود، اما با شایسته کاری و نیکی و فرمانبری از خداوند یکتا و با اختیار و ارده ی خود، قدر این فضل الاهی بر خود را دانست و با پرهیزگاری؛ هیچ گاه به کسی زور نگفت و ستمی نکرد و از سوی دیگر از امر خدا هم سر نپیچید و نافرمانی از امر خداوند یکتا و دانای به تمام امور را پیشه ی خود نکرد. و این بدان معناست که آدمی با اختیار خود است که می تواند فضل خدا بر خویش را قدر دانسته و با انجام کارهای نیکو و فرمانبرداری و پیروی و اطاعت از خداوند و دستورات او نشان دهد که از مومنین و پرهیزگاران است و نه از جبارین و عاصیان، که این اعمال و خصوصیات اخیر تبعات خود را دارد.

2 – اینکه همانطور که گذشت اجابت کننده ی دعاها، خداوند یکتاست. پس باید فقط او را خواند[1].

3 – اینکه باید به روز زنده برانگیخته شدن در رستاخیز ایمان و یقین کامل داشت که این از اصول دین و از جمله رسالت رسولان الاهی پس از اصل توحید و تبیین آن و فراخواندن مردم به سوی خدا و توجه دادن به قیامت و بیم از آن است. که در قرآن کریم پیرامون اثبات وقوع آن آیات الاهی آمده است و نوروز نمود بدون تردید آن می باشد.

گفتار چهارم ) نتیجه گیری پایانی

الف) اینکه هر کس از مومنین در هر مرتبه ای از علم و دانش که به واسطه ی فضل الاهی هست؛ چنانچه کسی از بندگان خدا را دید و پی برد که رحمت خاص او یعنی خداوند؛ وی را در بر گرفته و آن فرد هم بدان اذعان دارد که آنچه دارد و به چنان مرتبه ای رسیده از فضل و از جانب خداست؛ پس باید چنین کسی بیش از  پیش خدای یکتا را ندا در دهد و از او حاجاتش را بخواهد همانگونه که برابر آیه ی 37 سوره ی آل عمران و بخش نخست آیه ی 38 همین سوره؛ حضرت زکریا ع با دیدن کرامت و رحمت خاص خداوندی در حق مریم س ، به درگاه الاهی مراجعه کرد و در محراب عبادتش از خدا در پنهانی، آن وارث صالح و ... را خواست و خداوند یکتا هم یحیی ع را با آن خصوصیات به او بخشید، با آنکه خود پیر و همسرش نازا بود.

ب ) اینکه به عنوان مومن باید کتاب قرآن؛ فرو فرستاده شده از سوی خدا بر حضرت محمد ص را با قوت گرفت و ضمن پرهیزگاری، پیروی آیاتش را کرد؛ شنید و فرمان برد و به آن چنگ زد تا از تفرقه به دور بود و از نور و هدایت و رحمت آن بهره مند شد و ...

پ ) اینکه مومنین نباید از جبارین و ستمگران و نیز از کسانی باشند که از امر خدا نافرمانی می کنند؛ بلکه باید بر اساس آیات خدا به پیش بروند؛ همانگونه که حضرت یحیی ع فرمان خدا را برد و از پرهیزگاران بود.

ت ) اینکه باید به پدر و مادر نیکی کرد؛ چه آنکه خداوند یکتا به همه به این مهم دستور داده است: « وَقَضَى رَبُّکَ أَلا تَعْبُدُوا إِلا إِیَّاهُ وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ کِلاهُمَا فَلا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلا تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَهُمَا قَوْلا کَرِیمًا (23) وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا کَمَا رَبَّیَانِی صَغِیرًا (24) رَبُّکُمْ أَعْلَمُ بِمَا فِی نُفُوسِکُمْ إِنْ تَکُونُوا صَالِحِینَ فَإِنَّهُ کَانَ لِلأوَّابِینَ غَفُورًا (25 اسرا)» ؛ همانگونه که حضرت یحیی ع اینگونه بود و خداوند در باره اش اینگونه فرموده است.[2]

ث ) اینکه باید بر رسولان خدا سلام و درود فرستاد که یکی از حکمت های سلام نماز می تواند این باشد.

ج ) اینکه اراده ی خداوندی به آنچه تعلق گیرد؛ کافی است بگوید باش پس می شود[3]، همانگونه که این اتفاق برای زکریا ع ؛ پس از ندا در دادن خدای یکتا رخ داد و در عین پیری خود و نازایی همسرش؛ فرزندی به نام یحیی ع به وی عطا و بخشیده شد.

چ ) اینکه برابر اراده ی خداوندی، حضرت یحیی ع به هنگام بشارت فرشتگان الاهی به زکریا ع؛ به مرتبه ی نبوت و از صالحین بودن رسیده بود؛ در حالیکه حتا مرتبط با پیامبران الوالعزم الاهی که تا کنون شرحشان گذشت اینگونه نبود و پس از طی سالیانی از عمر خود و زیستن میان مردم و ... به خواست و اذن الاهی به این مرتبه رسیدند و به انجام رسالت خویش در میان قوم خود مبادرت کردند و ...؛ همانگونه که باز خداوند یکتا به آن حضرت یعنی یحیی ع؛ در کودکی ، حُکم بخشید[4] در حالی که دیگر رسولانش پس از رسیدن به بلوغ و البته در قبال محسن بودن و نیکوکاری که خدا پاداششان را ضایع نمی کند به این مرتبه و مقام رسیدند که شرحشان در بخش های پیشین بر اساس آیات الاهی گذشت و این همه از فضل خاص خدا بر حضرت یحیی بود که بدان ایمان داریم.

ح ) اینکه باید شکر گزار فضل خداوند بر خودمان باشیم و از او فضل و رحمت بیشترش را بر خودمان و دیگر مومنین بخواهیم و در جهت ترویج آیات قرآن کریم که برخوردار از هدایت و رحمت و ... است بر همه ی مردم بکوشیم چه اینکه قرآن مجید که کلام مقدس الاهی و سراسر حق است برای همه ی مردم[5] در همه ی زمانها و مکانهاست که این کتاب و تسمک بدان است که راهنمایی و رستگار شدن را برای همه بدنبال خود دارد و نه کلامی جز آن.

با سپاس بی کران خدای یکتا را به خاطر این منت و نعمت های بی شمارش که از فضل و رحمت گسترده اش بر من ارزانی داشته و به من بخشیده است و خواستار فزونی آن و نیز فزونی بیش از پیش دانش کتاب و حکمت همچنین دادن اسباب بیشتر از جانب حضرتش برای ترویج همراه با دانش عطا شده از سوی او جل عظمته برای طالبین امر با پیروی از آن بر اساس آیاتش که همه در قرآن کریم است می باشم و درخواست اجابت دعاها از جانب حضرتش را دارم که اجابت کننده ای جز او که سمیع علیم و سمیع الدعاء است برای کسی نیست. با شادباش میلاد امام زین العابدین ع. 02/اردیبهشت/1397