نتیجه گیری این گفتار (سوم)

الف ) اینکه خداوند یکتا طی دادن " مُلک " و سلطنت به کسی؛ موارد شگفت انگیز نیز بدانان عطا می فرماید همانگونه که به داوود ع و سلیمان ع که شرح هر یک گذشت، داد. همچون فصل الخطاب، تا داوود ع بدان وسیله بین مردم به " حق " حُکم کند. و یا منطق الطیر به سلیمان ع تا بدان وسیله با پرندگان سخن گوید و متقابلن سخن آنان را بشنود و در خدمتش باشند و ...، اینکه این دو حضرت نیز به این امر اذعان نمایند که هر آنچه از این امور دارند؛ همه از جانب خداوند "وهاب" است.

ب ) اینکه خداوند یکتا پس از داوود ع و سلیمان ع، به کسی با چنین ویژگی هایی که از فضلش نشات گرفته شده، مُلک نداده است.

پ ) اینکه باید شکر گزار فضل خداوند و رحمتش و نعمت های او بر خویشتن بود و از او ضمن آمرزش و انابه به درگاهش، فضل بیشتری را خواست و نیز خواستار این شد که آزمایش های او در قبال نعمت هایش همراه با سربلندی و رستگاری باشد.

ت ) اینکه از خداوند بخواهیم تا ما را از کسانی قرار دهد که بواسطه ی ایمان به قرآن کریم، دانش آن را همراه با فرزانگی و حکمت عنایت فرماید تا هر چه بیشتر به فضل او از آنچه حق است آگاه شویم و دیگران را نیز به این مهم یعنی " حق " سفارش نماییم.

ث ) اینکه نه تنها باید پیروی آیات قرآن را نمود، بلکه برای  یاری رساندن دین اسلام ؛ فقط باید آیات خداوند را که همه در قرآن کریم است ملاک قرار داد و ترویج و تبلیغ نمود و صد البته شنید و فرمان برد و دانست که: 1) این ایمان، 2) انجام کارهای شایسته و3) پرهیزگاری است که راهنمایی شدن به راه راست و گفتار پاکیزه و رستگاری و برخورداری از بهشت را بدنبال خود به لطف حضرتش که وعده داده است، دارد و نه انجام کارهای بد که فسق و فجور و فساد و ظلم و طغیان و فحشا و منکر باشد.  

گفتار جهارم : رسالت حضرت ایوب ع

 1 ) وَأَیُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ (83) فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَکَشَفْنَا مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَآتَیْنَاهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَذِکْرَى لِلْعَابِدِینَ (84 انبیاء).

2 ) وَاذْکُرْ عَبْدَنَا أَیُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّی مَسَّنِیَ الشَّیْطَانُ بِنُصْبٍ وَعَذَابٍ (41) ارْکُضْ بِرِجْلِکَ هَذَا مُغْتَسَلٌ بَارِدٌ وَشَرَابٌ (42) وَوَهَبْنَا لَهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنَّا وَذِکْرَى لأولِی الألْبَابِ (43) وَخُذْ بِیَدِکَ ضِغْثًا فَاضْرِبْ بِهِ وَلا تَحْنَثْ إِنَّا وَجَدْنَاهُ صَابِرًا نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ (44 صاد).

    این آیات کریمه مرتبط با رسول دیگر الاهی حضرت ایوب ع است؛ مبنی بر اینکه او پروردگارش را که پروردگار جهانیان است و بدان ایمان داریم؛ خواند و از او خواست از آنجا که مهربانترین مهربانان است، رنج و سختی ایی را که به او حتا از جانب شیطان هم رسیده است مرتفع نماید. که خداوند یکتا هم دعای او را از رحمتش اجابت و ضمن دفع آن رنج و سختی ها به او فرزندانی همانند آنچه از او گرفته بوده می بخشد و این کار را یک ذکر و یادآوری برای کسانی می داند که تنها او را می پرستند و نیز از خردمندانند. خداوند یکتا در ادامه و مرتبط با آن حضرت می فرماید که او را بسیار شکیبا و بردبار یافتیم که همانا وی بنده ای نیکو و بسیار به درگاه ما انابه کننده بود.

نتیجه گیری این گفتار (چهارم )

   اینکه در مقابل سختی هایی که از جانب خداوند می رسد و می شود گفت که حالت آزمایش[1] برای مومنین دارد[2]؛ باید شکیبا و صبور بود، همانگونه که حضرت ایوب ع نمونه ی این امر یعنی صابر بودن است. و به جای انابه به درگاه خداوند؛ نباید لابه و زاری کرد و از زمین و زمان گلایه نمود؛ چرا که آن وقت است که شیطان بدنبال آن، وسوسه را برای چنان مومنی شروع می کند و اگر حالت ناامیدی از خدا و رحمت او و نیز صبوری را از دست بدهد آن وقت است که بر سختی هایش افزوده می شود. دومین نکته اینکه نباید کسی خود را از دامها و وسوسه های شیطان در امان بداند مگر آنکه خداوند رحم نماید. پس باید به خدا از شیطان رانده شده پناه برد. سوم اینکه باید به درگاه خداوندی انابه نمود و از او آمرزش خواست و تنها از او با راز و نیاز و صبوری در اجابت دعا، بدون هیچ ناامیدی و یا امید بستن به کسی دیگر جز او؛ برای مرتفع شدن سختی ها یاری خواست که همانا او مهربان ترین مهربانان است.

 با سپاس بی کران خدای یکتا را به خاطر این منت و نعمت های بی شمارش که از فضل و رحمت گسترده اش بر من ارزانی داشته و به من بخشیده است و خواستار فزونی آن و نیز فزونی بیش از پیش دانش کتاب و حکمت از جانب حضرتش برای ترویج همراه با دانش عطا شده از سوی او جل عظمته برای طالبین امر می باشم. با شادباش پیشاپیش میعث رسول مکرم اسلام ص . 24/فروردین/1397